Cała piłkarska Polska bardziej niż wynikiem meczu pomiędzy Jagiellonią Białystok a Górnikiem Zabrze, żyje scenami, które rozegrały się w jego końcówce. W czwartej minucie doliczonego czasu gry, Alexis Norambuena (Jagiellonia) bandyckim wręcz wślizgiem zaatakował Prejuce’a Nakoulmę. Piłkarz gości tylko dzięki łutowi szczęścia zawdzięcza fakt, że wciąż będzie zdolny do gry w piłkę nożną.

Każdy, kto widział CAŁE ZDARZENIE z pewnością przyzna, że wślizg Norambueny z potężnego wyskoku, dwoma wyprostowanymi nogami, podeszwą, zasługiwał w całej swej rozciągłości na ukaranie czerwoną kartką za użycie nieproporcjonalnej siły. Dlaczego zatem sędzia główny tego spotkania, Paweł Pskit z Łodzi, zdecydował się na pokazanie graczowi Jagiellonii tylko żółtej kartki?

Zanim odsądzimy arbitra od czci i wiary, zerknijmy na przygotowany przez nas zrzut ekranu, ilustrujący podział odpowiedzialności sędziów za podjęcie błędnej decyzji:

Widzimy wyraźnie, że Paweł Pskit wykazał się niedostateczną czujnością i, oprócz ustawienia się zbyt daleko od akcji, nie skorygował odpowiednio swojej pozycji, widząc, że za chwilę pole widzenia może przesłonić mu nadbiegający zawodnik Jagiellonii. Oczywiście, wykreowanie optymalnego kąta w takiej sytuacji jest dość trudne, a w zespole sędziowskim są jeszcze koledzy, na których można (powinno się) polegać. W tym przypadku, pole widzenia głównego arbitra ostatecznie zostało zasłonięte przez jednego z zawodników, co skutecznie uniemożliwiło Pawłowi Pskitowi jakąkolwiek ocenę zdarzenia. Doskonały ogląd mieli jednak Radosław Siejka (asystent 1) oraz Marcin Muszyński (sędzia techniczny).

Przeanalizujmy zatem postawę dwóch pozostałych arbitrów. Radosław Siejka w tej sytuacji powinien być w głównej mierze skupiony na obserwacji linii spalonego. Asystent zachowuje się jednak bardzo dobrze i – zdając sobie sprawę, że nie ma zagrożenia nagłym zaistnieniem ofsajdu – koncentruje się na obserwacji dobiegających do linii bocznej obu piłkarzy. Z zajmowanej przez siebie pozycji, musi on widzieć sposób, w jaki swój atak wykonuje Alexis Norambuena. Dlaczego zatem, poza sygnalizacją faulu za pomocą chorągiewki, nie zdecydował się na przekazanie sędziemu głównemu informacji, że atak Norambueny zasługiwał na bezsprzeczną czerwoną kartkę?

Najbardziej zastanawiające jest jednak zachowanie Marcina Muszyńskiego, który pełnił funkcję sędziego technicznego. Na zrzucie ekranu doskonale widać, że to właśnie ten członek sędziowskiej drużyny miał najlepszy kąt obserwacji. Co więcej, podążał on wzrokiem za akcją, będąc przy tym blisko niej, tak że niemożliwym było niezauważenie lub błędne ocenienie faulu gracza Jagiellonii. Później, rozdzielając Nakoulmę od pozostałych zawodników, nie zareagował w żaden sposób na odepchnięcie reprezentanta Burkina Faso przez Giorgiego Popchadze, który powinien zostać ukarany za to obligatoryjną żółtą kartką. Obecne wytyczne zachęcają sędziów technicznych do aktywnego śledzenia akcji i wspomagania kolegów swoimi podpowiedziami. Jaki jest zatem powód tak biernej postawy sędziego Muszyńskiego?

Reasumując, w jednej sytuacji zawiodło trzech sędziów, którzy powinni zostać obarczeni mniejszą (Paweł Pskit) lub większą (Radosław Siejka, Marcin Muszyński) odpowiedzialnością za zupełnie błędną ocenę wślizgu Norambueny:
- Paweł Pskit (niedostateczna czujność – zbyt daleko od akcji, brak korekty pozycji);
- Radosław Siejka (dobry kąt obserwacji, zachowana czujność, jednak brak odpowiedniej podpowiedzi);
- Marcin Muszyński (optymalny kąt obserwacji oraz odległość od miejsca faulu, jednak brak odpowiedniej podpowiedzi).